Klara Knapik boi się prądu. Ja boję się o wiele bardziej, wielu rzeczy się lękam. Ale nie jestem tak charakterystyczny, tak literacki jak ona, zagubiona przy szosie, wbita w czarny punkt, dwudziestu zabitych, czternastu rannych. Idzie na piechotę do Kłodzka i raz po raz zamiera, bo ktoś przecina jej drogę, kobieta w jaskrawej chustce, facet z niezapiętym rozporkiem, jakieś gówno ludzkie. Odwraca się, zaciska szczęki, cała purpurowieje i drży. Nie może znieść widoku człowieka, przykuca i coś mówi do pokrzyw w rowie. Dopiero po chwili idzie dalej. Już oddycha spokojnie. Nie wiem, czy tylko z tego leczyli ją prądem, jeszcze przed wojna, siłą iluś voltów pozbawiali ją wstrętu do ludzi, a może i do siebie, bo gdyby ona sama jakimś cudem szła po drugiej stronie, jak odbicie w lustrze, to pewnie na swój widok też by się odwróciła z przerażeniem i niesmakiem. Stara panna z Górnego Śląska zajmowała mieszkanie na pięterku. Ona po lewej, a po prawej kowal, co stracił kuźnię i też mu odbijało, ale on leczył się tradycyjnie, w knajpie. Moje próby stworzenia domowego transformatorka spełzły na niczym. Klara Knapik wpadała z wrzaskiem do kanciapy. – Czuję prąd, wiem, że tu jest jakiś prąd, ssie mnie, przyciąga, natychmiast to wyłącz. I jeszcze na dodatek dwa „Młode Techniki” podarła mi w tym szale. Potem znikała na kilka tygodni. Mówili ludzie, że jest w Stroniu. Po kuracji łagodniała, starała się naprawić swoje grzeszki. Przepraszała za „gówno ludzkie”. Przynosiła matce kiełbasę na zgodę, a nam cukierki. – Baw się dziecko tym prądem, baw. Ja już nic nie czuję – mówiła. Ale w swoim mieszkaniu nie miała prądu. Nie mogła znieść jego obecności. Pamiętam lampę naftową i tarę w balii, w której robiła pranie. Trzeba pozapamiętywać tych wszystkich ludzi. Klara Knapik dawno nie żyje. Grób ledwo się trzyma na tym starym cmentarzu. Coraz mniejsza kupka.