Wojciech Brzoska lubuje się w grze z frazeologizmami i stereotypami- w obu przypadkach mechanizm powstawania tekstów wygląda tak samo: wybrany element utrwalonego w świadomości odbiorców schematu (językowego lub znaczeniowego) rozszerza, zwykle o potoczne skojarzenia (...)Brzoska chętnie odziera z konwencji i kulturowej symboliki słowa i zwroty, dezautomatyzuje je i odkrywa na nowo dla czytelników przyzwyczajonych do pośpiechu i niedbałej lektury (...). Poeta zderza ze sobą pomysły i odczytania homonimów-ma w tym ogromną wprawę. Przywołuje zwodniczy kształt słów i ostrzega przed nadmiernym zaufaniem językowi.(...) Drugi koniec wszystkiego to zbiorek poświęcony pustce, wyobcowaniu człowieka, prywatnej tragedii płynącej z niemożności porozumienia się z innymi.(...) Brzoska zresztą o wyobcowaniu mówi nie tylko w kontekście rozstania ze światem, ale i w przypadku rozpadu związków, prywatnych mikrokosmosów.(...) Poetyzuje zatem codzienność, a nieśmiertelnym, od zawsze funkcjonującym w literaturze motywom próbuje ująć patosu. Uwzniośla zwyczajność, a redukuje brzmienie wartości ponadczasowych. (…) Wojciech Brzoska stawia na oryginalność w kształtowaniu językowego obrazu świata, a dystansem (nierównoznacznym z chłodem emocjonalnym) uwalnia ponadczasowe treści od prostych wzruszeń i banału. Jest w Drugim końcu wszystkiego prowokatorem i obserwatorem, komentuje i kształtuje świat za sprawą lingwistycznych popisów i niebanalnych spostrzeżeń. Izabela Mikrut: „Prowokator”, „Śląsk”, nr 8 (178)/ 2010