Zeto is dead.

Dokładnie czterdzieści trzy lata temu, w połowie marca sześćdziesiątego siódmego roku, Beatlesi zamknięci w studiu kończą nagrywać Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Moje serce bije w rytm Lucy in the Sky with Diamonds. Ten świat nie jest wcale taki dziwny. Kręcę się na niebie z diamentami. Coś się kończy, coś zaczyna. Beatlesi ubrani w paradne stroje stoją nad własną mogiłą usypaną z czerwonych kwiatów, ponad którymi wyrastają indyjskie konopie. Za nimi pogrzebowy orszak. Wśród wybrańców: pluszowa lalka Shirley Temple, Fred Astaire, Bob Dylan, królewna Śnieżka, Aldous Huxley, William S. Burroughs, ogrodowy krasnal, Stan Laurel, Karol Marks, Marlon Brando, Albert Einstein, bogini Siwa i Dylan Thomas. Czyż można sobie wyobrazić bardziej doborowe towarzystwo? Leżę w kołysce, regularnie walę w pieluchę, pochłaniam hektolitry mleka. Beatlesi tulą mnie do snu.