Jest jazda a w jej trakcie wyświetla się wiele ciekawych slajdów. Powiedzmy jazda krajówką numer 46 w stronę Łosiowa, w jedną strone pod górę, ale za to w druga aż tylne koło zaczyna świrować, do 40tki spokojnie, bez bólu. I tam takie slajdy, szczególnie jak o zmierzchu silosy od jedenastego kilometra do chaty na horyzoncie, wielkie, zwaliste, sine, jakby kawał muru wyrwany z kontekstu. Albo ten sam coraz bardziej rozsychający sie trup lisa na kilometrze siódmym od chaty i jeż na dwunastym. Wyjaśniam dlaczego nic nie piszę, że nawet list trudno mi sklecić. Nie tylko że Państwa podziemne moje rosną, że tryz blogi, forum. Ale tez najzwyczajniej polubiłem tę trase i kilka innych tras. A to dobrze w taki upał pojechac w stronę Łosiowa, potem skręt na Jasionę, z Jasiony na Nową Wieś Małą, tam za przedostatnim domem w polna drogę i przy przystanku w prawo na Ptakowice, pierwszym zjazdem asfaltowym na lewo, po wertepiskach i już cypel nad skarpą. Kiedyś była podwieszona, potem pionowa, teraz coraz łagodniej osuwa się w żwirownię. Profil dna tez sie spłaszcza coraz mocniej. Kiedyś z brzegu mozna było spokojnie skoczyc na głowkę, bo dno schodziło pod ostrym kątem w dół, powyżej 60 stopni na pewno. Okonie się rzucaja co wieczór a postoiwszy kilka minut jest sie błyskawicznie obgryzanym przez sumiki. Wczoraj to nawet spory musiał byc ten sumik co szturchnął rowerzyste w noge iż sie zachwiał. Rowerzysta. Nie sumik. No cóż, nie jestesmy tu u siebie, tylko odzyskujemy ziemie, wody, powietrza. Nie wiadomo na jak długo, bo odebrane będzie to co będzie odzyskane. *** A Góral odszedł. Będzie juz tydzień jak go pochowaliśmy i góry zachowały się wedle słów pieśni. Były sine i wychylone, spoglądały to na trumnę, to na nas. Kiedy trumna zjeżdżała do komory, zaczał padac deszcz, zagrzmiało. To przecież zbieg okoliczności, koincydencja, zwykła synchroniczność. Umarł tak żeby nikomu niepotrzebnie nie robić kłopotu, w ostatni dzień pracujący przed długim weekendem, tak żeby wszyscy co by chcieli mogli. Ponoc cała wieś ciekawa ile uzbierał, bo przeciez mało chorował on i Gaździna, oboje odeszli szybko, niejako płynnie, jedno po drugim w pół roku. I cała wieś ciekawa ile to uzbierali z tej renty, ile dzieci będą miały. *** Dalekie są kraje i bliskie są kraje Gdzie dżamble pędzą życie....

Ten wierszyk naprawdę się zaczął od pasa startowego. Pas startowy to zbawcza isntytucja, szczególnie kiedy bezpański, szeroki, pusty. Nawet jadąc na rowerze ma się poczucie że to wszystko za chwilę się skończy a jechało się albo twarzą w strone Ślęży, Wieżycy i Raduni, albo w stronę chmur. Jedziesz i czujesz się jak twardodzioby sokół federacji. skala jest zabawna, bo jesteś na rowerze a pas, jak to startowy - szeroki jiż by sie peleton cały zmieścił. Kiedys tu zbudują zajebistą twierdzę z klocków lego. I wtedy juz nie będzie można jeździć. Nawet Świadkowie Jehowy którzy maja tu zbór, całkiem spory na fudamencie schronu przeciwatomowego, nawet oni zdziadzieją przy Festung Legoland. Komendant będzie tworem nieskomplikowanym, ale trudnym do całkowitego zdemontowania. Prosty i mocny. Po prostu beton. Bedzie nadawał muzykę plastikowych ludzików i strząsał rosę poranną z blanek i firanek. Ale póki co można pocinać, bez ostrzątka, bo i po co komu ostrzątko. Widział ktoś kiedys ostrzątko? Też mi coś. Kręcił pedałami, kręcił i wypedalił lityczne fikumiku na kominie. Siada na dupie, kręci zębatką i jedzie a nie gada. Ot co.