Napisałeś, że ktoś żyje naszym życiem a nie my sami, to za nas ktoś czuje, przebiera snami a ty i ja jesteśmy spisem codziennych czynności do wykonania. Myśle nad tym, co powiedziałeś i czytam wiersz Gillinga o wynoszeniu szaf, przenoszeniu szaf. I zaczynam go rozumieć chyba lepiej i pełniej. Zaczynam rozumieć , że on wcale nie był, nie jest i nie będzie śmieszny. Co mi zostało? Zagrać sobie na rurze buncik po latach, w tempie dwa razy wolniejszym niz wtedy w Pubie "Nurt" przy Floriańskiej, kiedy koleś tańczący na stole wylał mi pół piwa na piec. Nie taki znowu byle jaki piec, samoróba made by Dżonson plus kolumna rockdriver wbita w swojską sklejkę. Rany. Przecież to nie o tym. Pomyliliście mi się kochani. Ktoś żyje naszym życiem. Jesteśmy spisem dat, czynności, które juz zostały wykonane.

Mieć niewiele do powiedzenia. O to chodziło w tym wypadzie, zmieleniu kilkunastu kilometrów zimowych ścieżek. Więc niewiele teraz i niewiele później. Musi się odleżeć coś z tego śniegu, lodu, szronu.