To jest zapewne pętla albo okrąg, spirala. No coś takiego. Najpierw jest późna wiosna, za oknem liceum rośnie bodaj octownik lub coś o równie dziwnej nazwie. Jest złamane, miękkie światło. Musi być koło drugiej, trwa zapewne szósta lub siódma lekcja, sala 109 w jedynce, opolskim kopernika, wówczas przy ulicy znanego wynalazcy i krzyżownika - Iwana Miczurina. legenda głosiła, że zmarł tak, jiż skrzyżował sobie nogi i nie mógł oddać moczu. Szczenięcość w którą wchodzi jak w masło "Tren Frtynbrasa". Kto go czytał i dlaczego? Chyba prerabialiśmy Szekspira i to było w ramach nawiązań. Mija kilkanaście, prawie dwadzieścia lat i znowu ktoś w ramach nawiązań mówi "Tren" - a jest nim Herbert we własnej osobie nagrany lat temu czterdzieści lub pięćdziesiąt. Jeszcze młody, prawie jak żywy na tym czarnobiałym, na lewo od ołtarza. Słabo widzę, bo nie jestem widzem. Ileś lat po tym, kiedy niedaleko na rogu kupowałem szynkę, mortadelę, czasem coś wykwintnego jak salceson. Wtedy miasto miało być moje. Teraz jako gość, ale od strony występujących w tym kościele pełnym ludzi, którzy siedzą wszędzie. Gdy czyta Wisława namiętny trzask migawek. Komu uściśnie rękę, komu coś szepnie na ucho. W naszym kącie, tak zwanych młodszych powie tylko "Ohohoho" po czym uśmiechnie się uprzejmie i zniknie. Gdy zejdziemy z ołtarza, sceny podejdzie ta Pani i powie moje imię, i że ja to chyba ja. Jak Pani wpadła, zapytam. A to dlatego, że tylko Pana w tym towarzystwie nie znam. Tak pewnie może nawet pozostać, to już sam do siebie w myśli.