33. PIOSENKA OSOBISTA I BEZ TYTUŁU. Pełne pociągi dni odejdą jeden za drugim grube brzuchy okrętów zabiorą stare długi Na brudnym peronie zapomniane skrzypce "ale żeś nie moja zagraj se na pipce" akta straconych szans ładują do Brankardu Marta - trzydzieści lat z Pułtuska nie z Montmartru Nie widziane porty, nie kochane gejsze "Wsiech nie priejebiosz" - nawet tych piękniejszych "Bęben nagana, sześć gniazd, lecz w jedną nabój zmieszczę przekręcę, jeszcze raz i ...pożyjemy jeszcze" Niedojrzałe wiersze chrystusowe lata trąbka do pierdzenia trata-tata-tata żandarmi wiozą sny zaplombowane wagony konwoje, śniegi i psy selekcja światła zony będzie mydło "Rif" pachnące jak ziemia arbeit cię uwolni także od myślenia Dreszcze gdy przejdzie płacz żywopłot, zakręt, drwalka droga, zabity pies, kościół, przytułek, knajpa, Rupiecie pamięci, zakurzone świerszcze jak by mu zagrali podskoczył by jeszcze [Jan Krzysztof Kelus]

2008 r. - Rokiem Zbigniewa Herberta Sejm zdecydował wczoraj, że rok 2008 będzie Rokiem Zbigniewa Herberta, jednego z najznakomitszych poetów polskich tak, ten sejm to zaiste najlepsza instytucja, najbardziej prawe zgromadzenie znakomicie oczytanych w twórczości Zbigniewa Herberta osób w tym kraju. To zupełnie znakomite grono. Czekamy na twórcze parafrazy wersów Mistrza. Na przykład: "Bądź wierny. Spieprzaj Dziadu"

Outremer. Tybet. Przezroczystość w którą wlewa się wodę a potem wypuszcza się z wnętrza, z trzewi, jak w wizualizacji Drodże Sempa ryby gębinowe, węże morskie, gigantyczne krewetki inne spontanicznie powstałe gatunki. O tym także pisze Patrick French, o którego książce kiedy indziej. Tybet - znakomita realizacja idei buddyjskiej przezroczystości służebnej wobec żyjącego wyobrażeniami dla świata. Tybet o którym mówimy czasem między sobą a który ma niewiele wspólnego z Tybetem jaki istnieje jako kraina geograficzna i historyczna, więcej mówi o nas, za nas niż o sobie i za siebie . Dobra, niech będzie, o mnie i moich głębinowych rybach. Outremer i jego historia. Mieć króla i nawet się ześwinić i upodlić podążając za nim, ale mieć świadomość, że się podąża w celu. Czyli w ogóle mieć cel. To ta tęsknota. Niewiele?