Czym są mijane stacje, czy naprawdę istnieją, jakie życie je wypełnia? Wątpliwe, nie nasze. Komuś jednak zależy na ich istnieniu. Pełnią ważną rolę w spektaklu, są przywoływane oklaskami rogatek, zgrzytem zwrotnic. Ktoś tam nie śpi, rozpamiętując swoje życie i pyta, czym jest pociąg, czy już się pojawił niczym duch albo złudzenie. A w tym złudzeniu gesty i słowa sennych pasażerów, okazjonalna miłość lub nienawiść, szaleństwo pociągowego człowieka i będąca udręką spoconego konduktora szczególnie dotkliwa grzybica stóp. Pędzący plik danych, zbity kłąb informacji sunących w przyszłość z szybkością sugerującą nieważność, niebyłość. Odgłosy trawienia, chlupot spuszczanej wody, wijące się błyskawice toaletowego papieru wśród rozrosłych między szynami ziół. Te chwile do oddania większemu pisarzowi, te nuty dla nienarodzonego jeszcze skrzypka. Będzie stał pośród pól i machał rękami jak wiatrak. Będą zapisywały się w jego muzyce wyrzuty sumienia, odchody, odpadki, odpryski. Żeby był główny nurt, musi być cała masa odrzuconych chwil, ścinki, nieprzeżyte do końca momenty. Wierzy się, że ktoś je liczy, podsumowuje, zawiązuje w pęczki, usiłuje dowartościować i wystawić na aukcji. Bo chodzi w tym o znaczenie życia w całej rozciągłości. Myśli się o tym, żeby jednak nic nie uronić.