Mając hemoroidy, człek nie myśli o reumatyzmie, powtarzał za jakąś podrzędną książczyną; nieraz uczepiło się coś i chodziło za nim jak za innymi melodia piosenki. Miał to od dawna – pamięć do zgrabnych zdań wtrącanych do rozmowy. Przypominały się nagle, zaskakując go tak samo jak rozmówców. W dzieciństwie stawało się źródłem konsternacji, a potem zachwytu dorosłych. Dzieciak mówiący okrągłymi, pełnymi patosu zdaniami, które zakładał na siebie niby kolczugę. O, tak, figura samotnego rycerzyka zawsze była mu bliska. W gruncie rzeczy walczył o przetrwanie, ukrywał się za całym szeregiem żelaznych masek i wdzianek. Piękne zdania były częścią strategii, miały łudzić i zwodzić przeciwnika, wypuszczać go na pole minowe. Uśpić czujność elegancją sformułowań, a potem przyłoić. Raz a dobrze. Najlepiej przeszyć kopią. Przygwoździć. Obmacywać brzegi rany, zaglądać do niej jak do studni pełnej gorzkiej, ciemnej wody.