Jest połowa sierpnia, wracamy z córką z wakacji w Beskidzie Niskim, znajomi podrzucają nas do Myślenic, skąd mamy nadzieję złapać autobus do Krakowa. Budynku dworca autobusowego już nie ma, został wyburzony, jak się domyslam, w następstwie modernizacji zakopianki – autobusy w góry już się tu nie zatrzymują, po co więc i dworzec? Wystarczyć musi długa przestronna wiata wzdłuż stanowisk, pod którą czeka w milczeniu kilkoro podróżnych. Tabliczki z wykazem odjazdów rozmieszczone są dość niechlujnie. "Czy można się stąd dostać do Krakowa? Czy ten dworzec w ogóle działa?" – pytam siedzącej na ławce dziewczyny. "Widzi pan, że "Bermuda" zajeżdża, to chyba działa?" – odpowiada najpewniej urażona w uczuciach lokalnego patriotyzmu myśleniczanka. Rzeczywiście, zajeżdża jakiś autokar z napisem "Włochy", ale my przecież w przeciwnym kierunku. Do odjazdu mamy pół godziny, ale to pół godziny mija i nic się nie dzieje. Nikt nic nie wie, pytam nawet w budce mieszczącej toalety i też nic. Czuję się trochę jak w jakimś Trzecim Świecie, choć w Trzecim Świecie jest wszędzie dużo ludzi, z których każdy gdzieś mnie ciągnie i coś mi pokazuje, a tu cisza i bezruch. W końcu pojawia się jakiś autobus do Krakowa, ale kierowca tłumaczy, że jedzie okrężną trasą przez Sułkowice, i radzi nam poczekać jeszcze dziesięć minut na przelotowy z Nowego Sącza. Okazuje się, ze to połączenie, na które do tamtej pory czekaliśmy, zostało pół roku wcześniej zawieszone, tylko że nikt tego nigdzie nie odnotował. Trzeci Świat.