Skończyłem w piątek lekturę „Domu ciszy” Orhana Pamuka (WL, Kraków 2009). Książka jest ciekawa (choć mogłaby być o jakieś sto stron krótsza, bo pod koniec już się męczyłem), mówi o wydarzeniach, które miały miejsce w pewnej podstambulskiej nadmorskiej miejscowości wypoczynkowej latem bodajże 1980 roku, opowiadanych z punktu widzenia pięciu osób: nestorki rodu Fatmy, jej wnuków Faruka i Metina, jej służącego – karła Recepa, oraz bratanka Recepa – Hasana, który podkochuje się w siostrze Faruka i Metina, Nilgün. Niestety, książka jest fatalnie zredagowana. Wydawnictwo nie może się zdecydować, czy tureckie nazwy własne podawać w pisowni oryginalnej, czy też spolszczonej, co jest dość irytujące. Nie wiadomo więc na przykład, czy w Imperium Osmańskim jednostką płatniczą było akçe, czy akcze, bo obie te nazwy występują wymiennie. Gdzie indziej pojawia się niejaki Celal, który dosłownie trzy linijki niżej staje się Dżelalem. Oczywiście dla osób choć trochę obytych z jezykiem tureckim jest oczywiste, że chodzi o jedną i tę samą osobę, ale czy tylko do takich czytelników skierowało książkę Wydawnictwo Literackie?